:Freee
:MakotoXHaruka
:MakotoXHaruka
.....สุดท้ายแล้วฉันต้องการอะไรกัน ฉันอยากทำอะไรกันแน่ ฉันนั้น..ทำไปเพื่ออะไร.....
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของร่างบางที่กำลังลอยวนอยู่ในสระน้ำสีครามใต้แสงจันทร์ของชุมนุมว่ายน้ำแห่งโรงเรียนมัธยมอิวาโทบิ
วันนี้ในการแข่งขันกีฬาว่ายน้ำระดับเขต..ซึ่งก็ถือได้ว่าเป็นนัดล้างตาของเขากับรินเพื่อนที่เขาอยากจะว่ายน้ำด้วยที่สุดคนนึง ผลคือเขาแพ้ ทั้งที่ทีแรกไม่สนใจเรื่องแพ้ชนะอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนนั้นทุกอย่างถึงกายเป็นสีดำไปหมด รินน่ะ วายน้ำไปเพื่ออยากเป็นนักกีฬาโอลิมปิก แต่... เขาล่ะ ว่ายน้ำไปเพื่ออะไร
วันนี้ในการแข่งขันกีฬาว่ายน้ำระดับเขต..ซึ่งก็ถือได้ว่าเป็นนัดล้างตาของเขากับรินเพื่อนที่เขาอยากจะว่ายน้ำด้วยที่สุดคนนึง ผลคือเขาแพ้ ทั้งที่ทีแรกไม่สนใจเรื่องแพ้ชนะอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนนั้นทุกอย่างถึงกายเป็นสีดำไปหมด รินน่ะ วายน้ำไปเพื่ออยากเป็นนักกีฬาโอลิมปิก แต่... เขาล่ะ ว่ายน้ำไปเพื่ออะไร
"ไปที่ไหนกันน่า.." เสียงของนางิเสะตัดพ้อขึ้นเมื่อตามหาฮารุกะไม่เจอ
"อย่าบอกนะว่า...ฮ่อลล.. " เรย์ที่นั่งอยู่ข้างๆได้แต่เพ้อตามแล้วถอนหายใจออกมา
"อื้อฮือ.. เรย์จังอย่าทำหน้าแบบนั้นแล้วพูดอะไรไม่ดีออกมานะ"
"ห๊า..ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะครับ ตะ..แต่ว่าเอ่ออ.. "
"ไม่เป็นไรหรอก "มาโกโตะพูด
"เอ๋~~" ทุกคนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความประราดใจ
"ฮารุไม่ใช่คนอ่อนแอน่ะสิ เดี๋ยวก็คงกลับมาเองละ" มาโกโตะยิ้มบางๆออกไปเพื่อให้พวกเพื่อนๆรู้สึกสบายใจขึ้นที่ตอนนี้พวกเขายังตามหาฮารุกะไม่เจอ
"ถ้าอย่างงั้น พวกเราก็กลับกันเถอะค่ะตอนนี้มันก็ดึงมากแล้วด้วย "โกจังพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนแลัวเดินออกไปจากบ้าน
"อื๊ม..งั้นเราก็กลับกันเถอะฮะเรย์จัง"นางิเสะพูดเสริมก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"หวังว่ารุ่นพี่ฮารุกะจะกลับมาในคืนนี้นะครับ.. คงจะไม่...."
"โถ่ววเว้ย!!... อะไรอีกห๊าเรย์จัง บอกแล้วไงว่าอย่าพูดอะไรแบบนั้นออกมา "นางิเสะกระโดดเอามือล็อกคอเรย์ก่อนที่จะลากออกมาจากบ้านของฮารุกะ "เรย์จังนี่จริงๆเลย ทำไมถึงชอบพูดจาแบบนั้นออกมาห๊ะ"
"ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยนะครับ นางิเสะก็"
เสียงของเรย์กับนางิเสะดังห่างออกไปจากบ้านของฮารุกะเรื่อยๆ ทิ้งไว้แต่ร่างหนาของมาโกโตะที่ไม่ยอมลุกออกไปไหน เขายังคงนั่งอยู่ตรงจุดเดิม
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฮารุไปอยู่ที่ไหนเขาไม่สบายใจเอาซะเลยที่เห็นฮารุจิตตกแบบนี้ ฮารุเอาแต่คิดถึงเรื่องของริน เขารับรู้ได้ว่าความสัมพันของฮารุกับรินนั้นเปลี่ยนไปมาก และครั่งนี้ฮารุว่ายน้ำแพ้รินแต่ดูท่าทีของฮารุแล้วก็แย่เอามากๆเลย ฮ่อลล..เขาก็แค่เป็นห่วงฮารุมากเกินไป
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฮารุไปอยู่ที่ไหนเขาไม่สบายใจเอาซะเลยที่เห็นฮารุจิตตกแบบนี้ ฮารุเอาแต่คิดถึงเรื่องของริน เขารับรู้ได้ว่าความสัมพันของฮารุกับรินนั้นเปลี่ยนไปมาก และครั่งนี้ฮารุว่ายน้ำแพ้รินแต่ดูท่าทีของฮารุแล้วก็แย่เอามากๆเลย ฮ่อลล..เขาก็แค่เป็นห่วงฮารุมากเกินไป
แกร็ก...คลืนนน..
เสียงประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกปรากฎร่างหนาของบางคนที่นั่นหลับอยู่ไม่ห่างจากประตู
ฮารุกะได้แต่ยืนอึ่งอยู่ตรงนั้น นี่มาโกโตะมารอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เพราะเขาแท้ๆมาโกโตถึงต้องลำบากขนาดนี้
ฮารุกะได้แต่ยืนอึ่งอยู่ตรงนั้น นี่มาโกโตะมารอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เพราะเขาแท้ๆมาโกโตถึงต้องลำบากขนาดนี้
"มาโกโตะๆ ตื่นเถอะ " ฮารุกะก้มตัวลงไปเอื้อมมือสัมผัสที่ไหล่หนาเบาๆแล้วความรู้สึกร้อนว๊าบก็วิ่งพุ่งขึ้นมาในทันที อารุกะจ้องมองไปที่ใบหน้าที่กำลังหลับไหลของมาโกโตะไม่วางตา จากดาวตาที่ปิดสนิทคิ้วหนาลงมาตามสันจมูกโด่งริมฝีปากหนาได้รูปทุกสิ่งทุกอย่างมันชั่งลงตัว จะว่าไปแล้วมาโกโตะนี่ก็หล่ออยู่เหมือนกันนะเนี่ยรึว่าเขาพึ่งจะมาสังเกต
"นายกำลังจ้องฉันอยู่หรอ " อยู่ๆมาโกโตะก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"ปะ..ป่าวซะหน่อย -///-" ฮารุกะผลักตัวออกแล้วรีบหันหลังให้มาโกโตทันที
"ไม่ใช่หรอกหรอ.. แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงแบบนั้นด้วยล่ะ"
"ปะ..ป่าว ฉันก็แค่เหนื่อยที่วิ่งมาไกลอะนะ แฮร่ๆ" แก้ต่างออกไปด้วยท่าทีแปลกๆ ฮารุกะได้แต่ยิ้มแห้งๆเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่ได้รู้สึกแปลกๆกับมาโกโตะซะหน่อย
"แน่ใจนะ " มาโกโตะจ้องมองไปที่ฮารุกะด้วยสายตาแน่นิ่ง ฮารุกะที่เผลอแอบไปสบตาเข้าถึงกับตัวแข็งทื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"อื้อ.. อึก.."
"ฮารุ นายหายไปไหนมารู้ไหมฉันเป็นห่วง "
"มะ.. มาโกโตะ" อยู่ๆข้างในของฮารุกะก็เกิดเต้นแรงขึ้นมาดังตุบๆทันที ทะ...ทำไมมาโกโตะต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นะ
"นายน่ะรู้ตัวไหมว่ามีความผิดอยู่ "
"หะ..ห๊ะ..ความผิดหรอ"
"ใช่ " พูดจบมาโกโตะก็ดึงฮารุกะลงมานอนราบกับพื้นแล้วมาโกโตะก็คร่อมร่างบางของฮารุกะเอาไว้ทันที ตาคมของมาโกโตะจ้องมองดวงหน้าหวานของฮารุกะนิ่ง
"มะ..มาโกโตะ นายจะทำอะไร " ถามออกไปอย่างใสชื่อก็เพราะสมองเขาตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมดแล้ว
"ฉันจะลงโทษนายไงล่ะฮารุ ข้อหาที่ทำให้ฉันเป็นห่วง " พูดจบมาโกโตะก็ก้มลงไปปิดปากร่างบางของฮารุกะด้วยริมฝีปากหนาทันที
"อึกอื้ม.." ฮารุกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาใช้สองมือที่มีอยู่พยายามดันให้ร่างหนาของมาโกโตะห่างออกไปแต่มาโกโตะก็รวบข้อมือของอีกคนเอาไว้บนเหนือหัวอย่างง่ายดาย
มาโกโตะบดริมฝีปากของฮารุกะด้วยความหื่นกระหายเขาสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบางแล้วควานหาลิ้นเล็กข้างในโพรงปากด้วยความช่ำชอง
มาโกโตะบดริมฝีปากของฮารุกะด้วยความหื่นกระหายเขาสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบางแล้วควานหาลิ้นเล็กข้างในโพรงปากด้วยความช่ำชอง
"ฮึก..ฮื้ออ.. " ฮารุกะได้แต่ครางอื้อในลำคอเขาไม่สามารถพูดหรือส่งเสียงอะไรออกมาได้เลย ยิ่งเขาดิ้นหรือส่งเสียงแรงมาโกโตะก็ท่าจะทำแรงยิ่งกว่า
"นายนี่หวานดีจังเลยนะฮารุ ฉันชักอยากลองชิมขึ้นมาแล้วสิ" เมื่อผลักริมฝีปากออกมาโกโตะก็ชมความหอมหวานของฮารุกะทันที แล้วใบหน้าหวานก็ค่อยๆมีเลือดฝาดขึ้นมา รอยยิ้มร้ายกายก็ผุดขึ้นมาในทันที เขาก้มลงไปจูบปิดปากฮารุกะอีกครั่ง
แต่ครั่งนี้มันเป็นจูบที่ดูดดื่มกว่าและร้อนแรงกว่า ถึงฮารุกะจะยังดิ้นขัดขืนอยู่แต่ฮารุก็ไม่ได้บอกว่าอย่าทำ มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดๆเผยให้เห็นยอดอกสีสวยที่ตั้งชันรอเขาอยู่ตรงหน้า ก่อนที่มาโกโตะจะค่อยๆใช้ลิ้นสากเลียลากลงมาตามลำคอขาว เขาจูบสับเบาๆที่ยอดอกสีสวยซึ่งการกระทำนั้นก็ทำให้ฮารุกะสะท้านไปทั้งตัว
แต่ครั่งนี้มันเป็นจูบที่ดูดดื่มกว่าและร้อนแรงกว่า ถึงฮารุกะจะยังดิ้นขัดขืนอยู่แต่ฮารุก็ไม่ได้บอกว่าอย่าทำ มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดๆเผยให้เห็นยอดอกสีสวยที่ตั้งชันรอเขาอยู่ตรงหน้า ก่อนที่มาโกโตะจะค่อยๆใช้ลิ้นสากเลียลากลงมาตามลำคอขาว เขาจูบสับเบาๆที่ยอดอกสีสวยซึ่งการกระทำนั้นก็ทำให้ฮารุกะสะท้านไปทั้งตัว
"อะ..อ๊ะ!.. มาโกโตะ "
ยิ้มร้ายๆเผยขึ้นมาอีกครั่งก่อนที่จะก้มลงไปกดจูบที่ยอดอกหวานลิ้นซนทำการสระกิดรัวๆตรงจุดยอดนั่นแล้วเลียลากสลับสองข้างไปมา
"อ๊ะ..อื้มม!!" ร่างบางสะท้านไปทั่วกายความรู้สึกวาบหวามแปลกใหม่ผุดขึ้นมา เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ สมองของเขาตอนนี้มันว่างเปล่าและขาวโพลนเขาคิดอะไรไม่ออกนอกจากชื่อของมมาโกโตะและสิ่งเดียวที่ฮารุกะรับรู้ได้ตอนนี้คือความรู้สึกวาบหวามตรงนั้นที่มาโกโตะกำลังใช้ปากสัมผัสอยู่
"นายรู้สึกดีใช่ไหมฮารุ อืมม.. "มาโกโตะลากลิ้นขึ้นไปตามคอขาวอีกครั่งเขาพรมจูบตรงนั้นหนักจนทำให้เกิดล่อยลอยรักเต็มไปทั่วคอขาว ฝ่ามือหนาลูบไล่ลงไปตามร่างสวยจนไปหยุดอยู่ตรงกลางกายของฮารุกะ เขาผลักออกจากซอกคอแล้วเปลี่ยนมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้แทน
มาโกโตะปลดเข็มขัดของอีกคนออกแลัวจัดการดึงมันออกมาทันที ท่อนล่างเปลือยเปล่าปรากฎสู่สายตาเขาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มที่ เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
มาโกโตะปลดเข็มขัดของอีกคนออกแลัวจัดการดึงมันออกมาทันที ท่อนล่างเปลือยเปล่าปรากฎสู่สายตาเขาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มที่ เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
"ฉันจะลงโทษนายให้สาสมเลยฮารุ"พูดจบก็เลียริมฝีปากแล้วก้มลงไปกลืนกินแกรนกายของอีกคนทันที เขาใช้ปากชักรูดมันช้าๆก่อนที่จะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆริมฝีปากหนาดูดเน่นๆตรงส่วนหัวแล้วดันมันเข้าไปจนถึงลำคอ จนอีกคนต้องนอนบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านทันที
"อ๊ะ..อ๊าา..มะ..มาโกโตะ " ใบหน้หวานแดงก่ำขึ้นอีกเป็นพันเท่าฮารุกะร้อนวูบวาบไปทั่ว แกรนกายเล็กค่อยๆขยับตัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความเสียวซ่าน แพร่กระจายไปทั่วทุกเซลล์ประสาท ร่างบางทำได้แค่เพียงกัดริมฝีปากตัวเองพร้อมส่งเสียงครางทุ้มอยู่ในลำคำ
"อื้อฮือ...อึก..อืมม~~ "
"ฮืมม์...นายชอบมันใช่ไหมล่ะฮารุ "
"อ๊ะ..อ๊าา.. อื้มอ๊าา~ "ฮารุกะไม่ตอบอะไรออกไปเขาเพียงแค่ส่งเสียงครางกระเส่าออกมาแทน
"นายน่ะ ทำไมต้องสนใจรินมากกว่าฉันด้วย " พูดจบก็ดันแกรนยักษ์เข้าในข้างในช่องทางรักคับแคบนั้นทันที อารุกะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในกาย ร่างบางออกแรงดิ้นเพื่อให้สิ่งนั้นหลุดออกไปแต่แล้วมาโกโตะก็ทำการจูบปิดปากฮารุกะอีกครั่งเขาส่งลิ้นเขาไปข้างในดูดชิมน้ำหวานในปากเล็กแล้วดูดลิ้นอีกคนรัวจนฮารุกะเผลอไปกับรสจูบอันแสนหวาน จากนั้นก็ค่อยๆขยับสะโพกไปมาแกรนหนาดันเข้าออกจนมิดด้ามสักพักอีกคนก็ส่งเสียงร้องครางในกระเส่าออกมาอีกครั่ง
มาโกโตะจัดท่าใหม่ขาจับขาอีกข้างขึ้นมาพาดบ่าแล้วกระแทกแกรนเข้าหาช่องรักของอีกคนรัวๆจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ
มาโกโตะจัดท่าใหม่ขาจับขาอีกข้างขึ้นมาพาดบ่าแล้วกระแทกแกรนเข้าหาช่องรักของอีกคนรัวๆจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ
"อ้าา..อ๊าา..อ๊ะ "
"อะ..อะ..อื้มมมอ้าาา~~ "
เมื่อความสุขเดินทางเข้าใกล้ขอบสวรรค์มากขึ้น มาโกโตะรวบร่างบางขึ้นมาอุ้มเอาไว้โดยที่เขาทั้งสองยังคงเชื่อมติดกันอยู่ แล้วพาร่างบางของฮารุกะเดินเข้าไปในห้องนอนทันที เขาวางร่างสวยลงบนเตียงนอนช้าๆอย่างอ่อนโยนจากนั้นเขาก็ตามคร่อมอีกคนลงไปแล้วบทรักอันร้อนแรงก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หลายครั่งที่ฮารุกะจวนถึงขีดที่จะปลดปล่อยแต่ทุกครั่งมาโกโตะก็ยับยั้งมาเอาไว้จนฮารุต้องทนอัดอั้นอยู่หลายรอบเรื่อยไป
นกน้อยส่งเสียงต้อนรับเช้าวันใหม่ที่สดใสแสงแดดอ่อนส่อง สายลมพัดใบไม้น้อยใหญ่สั่นไหวไปมา
สองร่างที่นอนบนเตียงแคบค่อยๆตื่นลืมตาขึ้นมา
ฮารุกะจ้องมองไปที่รอบๆตัวแล้วเลือดฝ่าก็วิ่งวนไปทั่วร่างเมื่อนหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา
สองร่างที่นอนบนเตียงแคบค่อยๆตื่นลืมตาขึ้นมา
ฮารุกะจ้องมองไปที่รอบๆตัวแล้วเลือดฝ่าก็วิ่งวนไปทั่วร่างเมื่อนหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา
"ฮารุ..ฉันมีเรื่องอยากถาม~~ " มาโกโตะที่นอนโอบกอดร่างบางของฮารุกะอยู่เกิดมีความข้องใจบางอย่าง
"........." ฮารุกะจ้องมองเงียบๆเพื่อรอฟังคำของอีกคน
"นายไม่ได้รู้สึกกับรินแบบนั้นใช่ไหม แล้วถ้าเป็นฉันล่ะนายจะอยากว่ายน้ำด้วยไหม "
เมื่อได้ฟังคำถามฮารุกะก็ผุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปากทันที
"รินน่ะยังไงก็เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นล่ะ มาโกโตะก็คือเพื่อน แต่ฉันรู้สึกขอบคุณมากๆเลยนะที่มีมาโกโตะอยู่ข้างๆตลอดมา.. "
"ฮารุ~"
"ไม่ว่าจะยังไง..... ก็อยากว่ายน้ำไปด้วยกัน... ขอแค่ให้มีมาโกโตะอยู่ก็พอ "
"อื้อ..เข้าใจแล้วล่ะ " พูดจบก็โน้มใบหน้าเข้าไปประกบปากจูบอีกคนทันที
-The End -
-------------------------------------------------------------------
จบแล้วเรอะ หลังจากที่ดู free จบแต่ความประทับใจยังไม่จบเชื่อว่าหลายๆคนต้องตกหลุมรัก มาโกโตะกับฮารุกะ มันแน่อยู่แล้วไอ้สองตัวนี้น่ารักจริงๆนี่น่า จนกินรีลี่ทนไม่ไหวเลยล่ะ วะฮ่าฮ่าๆๆ
ฝากติดตามอนิเมะเรื่อง free ต่อๆๆไปจนภาคจบสุดท้าย ฝากติดตามผลงานเขียนกากๆของกินรีลี่ด้วย
ฝากทวิตเตอร์ @aodaed.04 แปะไว้เพื่อใครอยากพูดคุยเนาะ อะริกาโตะ and เซโยนาระ ฮับผม
จบแล้วเรอะ หลังจากที่ดู free จบแต่ความประทับใจยังไม่จบเชื่อว่าหลายๆคนต้องตกหลุมรัก มาโกโตะกับฮารุกะ มันแน่อยู่แล้วไอ้สองตัวนี้น่ารักจริงๆนี่น่า จนกินรีลี่ทนไม่ไหวเลยล่ะ วะฮ่าฮ่าๆๆ
ฝากติดตามอนิเมะเรื่อง free ต่อๆๆไปจนภาคจบสุดท้าย ฝากติดตามผลงานเขียนกากๆของกินรีลี่ด้วย
ฝากทวิตเตอร์ @aodaed.04 แปะไว้เพื่อใครอยากพูดคุยเนาะ อะริกาโตะ and เซโยนาระ ฮับผม
